En dan wordt je er zelf bij betrokken
De politiek, naar aanleiding van het vorige blogje, maakt heel erg het gevoel bij mij los, dat mij telkenmale in conflict brengt over allerlei zaken, een gevoel van verwarring, van ambivalentie.
Want als er in mijn richting iets wordt gezegd, weet ik dat alles wat ik terug zeg, mij schade kan toebrengen. Schade in de trant van dat het me raakt, een beetje of heel erg. Maar ook schade in het beeld dat anderen van mij hebben, omdat onwillekeurig een mening gevormd wordt.
Als iemand mij voor een groot publiek voor schut zet, is het aan mij hoe ik daar op reageer. Spontaan reageren kan bijna onmogelijk. In de politiek actief zijn, of ook als je een BN-er bent, of een persoon, belangrijk, vraagt dat je correcte reacties geeft. Sommige personen, sites en media vragen misschien juist daarom wel gniffelend, om een reactie.
En ik was voor schut gezet, en ik werd er vervolgens over aangesproken, wat dat was en waarom iemand dat doet, waarom de persoon zoiets over mij schreef. En ik wist het niet.
Ik was via Twitter weleens in discussie gegaan, ik had weleens gereageerd op de nare bewoordingen van deze persoon. Afgelopen week kwam deze twitteraar heel even ter ”sprake” op Twitter tussen iemand anders en mijzelf. En daar was hij alweer, ik had met opzet niet het {at} tekentje gebruikt, maar toch kwam hij meteen op de proppen. Triggerend weer, erop uit dat ik in de verdediging zou gaan, maar ik wist niets waar ik me over zou verdedigen, ik wist alleen dat ik het als onprettig heb ervaren toen en ook nu, dat ik er niet eens op in WILDE gaan. Het komt er op neer, dan men vindt dat je je niet moet aanstellen en dat het normaal is en logisch dat er zulke dingen gebeuren en vervelende dingen over je gezegd worden, zonder dat er zelfs maar een aanleiding toe is.
Ik ben tot de conclusie gekomen dat ik het een zwaktebod vind, dat mensen niet verder nadenken en ten koste van anderen zich zitten te verkneuteren, en als het jongetje in de klas met de grootste mond – meestal uit angst en schuwheid – de aandacht op anderen vestigen, om zelf buiten schot te blijven.
Nu ik politiek actief ben, kleinschalig en lokaal, maar dan toch, merk ik dat ik ook naar mensen in mijn directe omgeving een zekere vorm van bescherming voel, omdat ik niet wil dat zij ergens bij betrokken zullen zijn.
Ik denk dat ook anderen ongeveer deze gedachtegang zullen hebben, mensen die in de spotlights staan, mensen voor wie het belangrijk is dat zij als volksvertegenwoordiger een onberispelijke indruk maken. En alhoewel we allemaal maar mensen zijn en vanaf de maan gezien allemaal even groot (Multatuli), en als mensen allemaal weleens iets doen dat niet door de beugel kan, is het niet aan anderen om daarover te roddelen en je plezier daar uit te halen.
*
Geen opmerkingen:
Een reactie posten