Voedselbankbezoek
Toen mijn kids klein waren was ik vrijwilliger bij de Zonnebloem, dan bezocht ik wekelijks iemand die niet naar buiten kan, en collecteerde ik jaarlijks voor de nierstichting en voor de hartstichting, ook was ik vrijwilliger bij de capelse verpleeghuizen, en bestuurslid van de peuterspeelgroep, oudercommissielid op de lagere school en leesmoeder, en nog wel wat dingetjes.
Toen de kids het huis al uit waren, ben ik collectant gebleven, ook toen ik in Drenthe woonde. In de periode dat ik in de omgeving van Arnhem woonde heb ik me aangemeld bij de Buddyzorg Gelderland. Ik kwam in contact met de daklozen opvang en verslaafdenzorg. En vanuit de buddyzorg bezocht ik wekelijks een 'client', die door persoonlijke omstandigheden buiten de maatschappij dreigde te vallen door ziekte. De buddyzorg voorziet er in dat mensen door een buddy geholpen worden om naar buiten te gaan, om contact te houden buitenshuis, om eens te kunnen praten over hun ziekte, anders dan met een hulpverlener in de reguliere zin.
Waarom ik dit vertel? Om duidelijk te maken dat ik altijd vrijwilligerswerk heb gedaan, en niet nu ineens pas wat van me laat horen. Ik wil er graag over vertellen, dat dan weer wel.
Al tijden wil ik helpen bij de voedselbank, helpen inpakken en weten hoe het in elkaar zit, heel dat voedselbankgebeuren. Maar omdat ik overdag werkte, kon ik niet als vrijwilliger aan de slag, ik had contact opgenomen, maar alle activiteiten vinden overdag plaats.
Nu ben ik zelf zonder werk en ik heb me aangemeld. Afgelopen donderdag ben ik voor het eerst gegaan. Er zijn heel wat voedselbanken in Nederland. Er zijn 8 regio's, met 120 vestigingen. Ik ging naar de vestiging aan de Keileweg in Rotterdam.
Ik had contact opgenomen en was van harte welkom om mijn handen te laten wapperen. Met de bus en metro toog ik naar het Marconiplein en liep het laatste stuk. Daar kwam ik bij een grote loods en het was er al een drukte van belang. Allerlei mensen kwamen aangelopen en zaten er al te wachten op het startsein. Anderen waren bezig met de voorbereidingen om de lopende band en de artikelen en kratten voor het inpakken van de pakketten klaar te zettenen. Heftrucks reden af en aan. Ik moest me melden bij Willem en die vertelde me waar ik terecht kon, om mijn jas op te hangen, mijn tas, die een onhandig iets bleek, ergens onder te brengen, en een kop koffie met de andere vrijwilligers te drinken.
Alle laagjes van de bevolking waren vertegenwoordigd, mensen zoals jij en ik, dat stemde me vrolijk, dus de ene hand wast wel degelijk de andere, om de uitdrukking te gebruiken. We zijn op de wereld om elkaar te helpen. En dat was dus ook zo.
Toen werd het startsein gegeven, en liepen we allemaal naar de lopende band, een eenvoudige band, niks mechanisch, maar met van die rollen waar kraten overheen geschoven kunnen worden. Links en rechts naast de band, zie de foto's, stelden we ons op, an achter ons de pallets met goederen. Aan het begin van de band, werd een krat op de band gezet, en het eerste artikel in het krat gedaan, en zo verder, de krat kwam bij mij en ik moest blikjes soep in het krat doen, zo had ieder een ander artikel. Achter mij werd steeds mijn voorraad aangevuld, die ik dan in de kratten deed. Vele handen maakten licht werk. Het gaf me een overweldigd gevoel, zovelen die allemaal hier de kratten kwamen helpen vullen. Ik maakte praatjes, en kwam dingen te weten, om elf uur zou er pauze zijn en men verwachtte om 13 uur klaar te zijn.
In de kratten werden flessen vruchtensap gedaan, blikjes soep, tometenketchup, brood, dreumesmelk, toetjes, pakjes poeder voor pudding, halvarine, sla, tomaatjes, thee, ontbijtkoek, gewoon allerlei dagelijkse dingen.
Er was een vrouw van rond de 40, zij kwam hier al een tijdje, ze zat ook zonder werk, en wilde altijd al helpen. En er was een echtpaar dat al met pensioen was, ze hadden het zelf niet nodig, maar wilden gewoon iets goeds doen. Er was een vrouw die in de zorg had gewerkt, en was stuk gelopen op de reguliere voorzieningen, ze had het zo ontzettend naar haar zin bij de voedselbank, ze had haar heftruckdiploma hier gehaald en wilde eigenlijk niet meer aan de slag in de zorg. Maar het uwv had zo haar regels.
En dan ik, zelf nu in de ww, en iemand die gewoon haar handen altijd wil laten wapperen op alle mogelijke manieren.
Ik sprak met de mensen die het organiseren en maakte kennis met de zus van Setkin Sies, politicus van de ChristenUnie in Rotterdam. De zus, Assilla Sies, vertelde dat als ik meer wilde weten, dat ik dan toch echt bij haar moeder moest zijn. Ik wist al dat Clara Sies en haar man Sjaak de voedselbank in Nederland leven hadden ingeblazen. Na afloop van de werkzaamheden zou ik een gesprek met haar krijgen.
Het was een gezellige boel, iedereen was aardig en waren ondanks de hoge werkdruk geen onvertogen woorden. Behulpzaamheid en tolerantie stonden hier hoog in het vaandel. En dat in een grote groep van mensen van allerlei pluimage en kleur en afkomst.
Tijdens het koffiedrinken, kwam iemand vertellen dat er getrakteerd werd op caramels, een knul, haar zoontje van 11 was jarig. Hij stond daar zo blij erbij. Helemaal gewend aan al die mensen, en vierkant achter heel het fenomeen van wat de voedselbank betekent, dat was duidelijk. Zijn moeder was iemand van de leiding.
Na de koffie gingen we verder, en tegen enen waren we inderdaad klaar. Er klonk een sein, een soort toeter, er werd geklapt en geroepen. Aan het einde van de band ging Willem staan en hij riep dat we 2660 kratten hadden ingepakt in die vier uur dat we bezig waren. Geweldig. Ik kreeg er kippenvel van en voelde me trots, we juichten allemaal. In een mum van tijd veranderde de groep, men keerde zich om en er werd opgeruimd, schoongemaakt, karton kleingemaakt en in rolcontainers gedaan, de kratten opgestapeld, de vloer geveegd, wat een samenwerking zonder taakverdeling. Gaaf, iedereen pakte gewoon aan.
Daarna ging ik mee met Arjan, omdat ik een gesprek had gevraagd met Clara, hij bracht me naar de andere loods, waar ook nonfood opgeslagen stond. Dat werd op andere momenten ingepakt. Het is wel een bedrijf dat alle werkdagen van de week operationeel is.
Maar daar over later meer.
