Angst is een grondslag voor armoede.
Dat twitterde ik vandaag, nadat ik een stukje had gezien van de docu van Paul Rosenmuller op ned 2 op zondag 9 mei. Er waren opnames van het proces, althans door vragen van Paul aan inwoners rond het Victoriameer, het proces van hoe men steeds minder overhield en binnenkreeg om van te leven, het proces van hoe er steeds minder vis was om van te leven, om te verkopen, om het gezin en zich zelf van te onderhouden. Waar het me niet om gaat is het milieu, de wijze van vissen, en dat begreep ik ook uit de docu dat het daar niet om ging. Ik moet nog kijken wat de recensie van de uitzending is. Het enige dat ik meekreeg was dat Paul de mensen interviewde. Er was sprake van ziekte, HIV/Aids, doordat veel van de vissers de ziekte opliepen door buitenechtelijke relaties en ook hun vrouwen besmetten. Een vrouw vertelde, met lege reeds gestorven ogen, geen licht, geen sprankje hoop in haar ogen. Zij vertelde over haar opgroeiende kinderen die elders woonden en schoolgaand, haar kinderen voor wie zijn geen schooluniformen kon kopen, omdat zij niets meer bezat. Ziek en met HIV/Aids besmet verbleef zij in een ziekenhuis, ver van haar kinderen. In de wetenschap dat haar man thuis zat, geen werk, geen bezigheden, geen puf meer in zijn leven, armoede. En ziekte.
De verveling, het je staande houden maakt vaak dat je dingen doet die niet goed voor je zijn. Soms zit het gewoon in je om buiten de pot te piesen, maar gedreven door de wetenschap dat je niemand iets te bieden hebt, kan het voorkomen, ik formuleer voorzichtig, omdat het geen wetenschappelijk onderzoek betreft, kan het voorkomen dat je je laat gelden. Dat je een buitenvrouw hebt, dat je met andere, meer dan een, vrouwen naar bed gaat. HIV/Aids komt er heel veel voor, zo begreep ik. De mannen gebruiken geen condoom. Waarom zou je, je hebt niets, dus heb je ook niets te verliezen. Dat is armoede. Dat is armoede in de ergste vorm.
Armoede. De mannen gaan vreemd, zij hebben sex met andere vrouwen, voor geld. Gedwongen sex, niet door verkrachting perse, maar omdat de vrouwen geld krijgen voor het verkopen van hun lichaam. Zodat zij eten kunnen kopen voor hun kinderen. Het mes snijdt naar twee kanten, zo triest als dat is. Maar de risico's hebben zij allen niet ingezien, en het is zo moeilijk te stoppen. Het patroon, het proces van deze armoede, met nauwelijks een uitweg hieruit. Misschien ook mede door het onbegrip, dat Paul Rosenmuller tracht weg te nemen door deze docu. Maar ik vertel hier alleen mijn mening.
De vrouwen ondergaan, hoe je het ook wendt of keert, je kinderen wil je niet zien lijden, je wil hen eten geven, hier in West Europa gaan ouders ook heel ver door kinderen alle nieuwste gadgets te geven, omdat het zo moeilijk beslissen is, waar je stopt met iets te doen dat uiteindelijk niet goed is. Hoewel ik van mening ben dat de keuze hier makkelijker gemaakt is.
De vrouwen daar ondergaan, geld betekent eten voor je kinderen. En dan besef je ineens dat je ziek bent, dat iemand je vertelt dat je HIV/Aids hebt, dat je leven eindig is, wachtend op ziekworden van de ziekte die je hebt. Dan besef je ineens dat je naar een ziekenhuis moet, niet vlakbij, maar in een andere plaats ver van je kinderen. Dan besef je dat je man zich niet wil laten testen, uit angst voor de angst, de angst om ook ziek te zijn. En er gebeurt niets, het is uitzichtloos, want hij weet niet wat hij moet doen. Hij heeft niets om te doen, hij heeft niets om iets mee te doen.
Dat is mijn betoog. De claim zoals iemand me schreef voor de uitspraak "angst ligt – mede - ten grondslag aan armoede".
Ik kan wel verder gaan, want ik mag er dan graag over filosoferen, hoe het doorwerkt. Hoe zou het voor mij zijn, als ik me gedwongen voel me te conformeren aan iets waar ik niet achter sta. Ik kan daar een voorbeeld van geven, een klein voorbeeld, want ik ben in de luxe positie dat ik in Nederland woon, en kan terugvallen op het sociale systeem hier (wat niet deugt, maar dat terzijde). Toen ik ging scheiden wilde ik niet al te lang in de bijstand blijven, ik zocht werk en ik vond werk binnen korte tijd. Kindertjes nog klein, we spreken over 1985. Ik kwam te werken in de magazijnen van een speelgoeddistributeur hier te lande, iets met Toys in de naam. Er waren twee gebeurtenissen, die mij in angst konden brengen om mijn baan. Want als je drie kids hebt te onderhouden, is het beter om je baan te houden. Een voorval was dat ik tegen oorlogsspeelgoed ben. Ik werkte in het magazijn en diende de orders, de bestellingen van de filialen af te handelen en verzendklaar te maken. Wat ik steevast niet in de rolcontainers voor de filialen deed was oorlogsspeelgoed. Ja, ik ga daar best ver in, maar ja, ik deed het dus echt niet. Dat stond niet goed op mijn staat van dienst toen ze er achter kwamen. Ik werd weggepromoveerd naar een andere afdeling. De magazijnbaas wilde me wel op kantoor, dan kon ik zijn persoonlijke assistente worden, de administatie doen, de vakantiedagen, ziek- en verzuimmeldingen bij houden en koffie voor hem halen. En meer, ik mocht met hem mee naar de filialen op werkbezoek, ik zag het wel zitten toen hij me dat voorstelde, dat was een snelle promotie, dacht ik ... Op de terugweg van een werkbezoek wilde de baas nog even ergens wat drinken, ik bestelde water. Hij schoof wat dichter naar me toe, ik mocht hem wel bij zijn voornaam noemen, zijn hand verdwaalde naar mijn bovenbeen. Uit angst om mijn baan te verliezen.......... , heb ik toch maar bedankt en hem verzocht zo snel mogelijk naar de zaak te gaan. De volgende dag werkte ik er niet meer.
Weet je, dit is nog maar een voorbeeld, van wat angst kan doen. Angst is voor vele dingen niet goed, maar mijn opmerking was echt naar aanleiding van bovenstaande voorbeelden. Angst zoals dat ten grondslag kan liggen aan armoede. Mijns inziens de ergste vorm van armoede.
http://rotterdamcafe.webs.com/
