
Groen dat is de kleur en ik ben groen
Toch heb ik er geen last van, ik bedoel, natuurlijk heb ik geen last van GroenLinks, mijn politieke kleur, maar ook het feit dat ik tot een paar jaar geleden apolitiek was, met uitschieters naar pure rechtvaardigheidgevoelens, ook daar heb ik geen last van.
Vanavond vertelde een politicus dat ze met 18 mensen in de raad zijn gaan zitten, waarvan er maar drie door de wol geverfd waren en de rest dus nieuw in de politiek en in de raad.
Dat doet me denken aan al die nieuwe enthousiastelingen van D’66, dat zijn er 207, alsof ze een busje hebben opengetrokken, maar zo gaat dat dus, lieve mensen.
Politiek is meer en meer transparant, en politiek, zeker lokale politiek, is van ons allemaal.
Dus laat je geen smoesjes op de mouw spelden en maak contact, we zijn allemaal gewoon met email en telefoonnummers bereikbaar. Oké, niet dag en nacht, ik neem dan niet op natuurlijk, maar ik ga voor de rol van volksvertegenwoordiger, dat dan weer wel. Dus je kunt gewoon op me rekenen.
En ja, ik ben wel door de wol geverfd, een leven lang, met mensen en voor mensen. Door mensen en onder mensen. Ik heb velerlei rollen vervuld, ik heb postpakketten gesorteerd in het sorteercentrum in Dordrecht, zwaar was dat, en midden in de nacht, ook daar wordt politiek bedreven, en ik stond dan pal voor mijn mensen, want ook een kwartier langer werken, wilde ik voor ze uitbetaald hebben.
En ik heb achter balies gezeten, bij de voormalige arbeidsbureaus, en bij wooncorporaties. Ik ben de rechterhand geweest van directeuren, zo dat het soms niet duidelijk was of het beleid nou wel door hen werd bepaald. En ik heb bij een organisatie gewerkt die NT2 cursussen gaf. Secretariaat van de directeuren en van de personeelsfunctionaris. Ik heb veel gezien en gehoord, ik heb veel gezegd en geleerd.
Dus misschien ben ik niet zo groen, en wel door de wol groen geverfd. Graag.
Vanavond toen ik weer thuis was, keek ik naar Pauw en Witteman, meneer John Wolbers, weet je, misschien is het niet interessant, of precies interessant genoeg om bij Pen W in het programma te komen, hij was vrij, ik weet niet meer, en hij heeft of had veel geld, veel dure auto’s, glanzend en groot. Nee, gaf hij toe, hij was niet meer zo succesvol. Maar de goede man stelde een soort arrogantie ten toon, waardoor ik nou niet direct sympathie voor hem had.
Gelukkig had ik ook andere dingen te doen, en besloot ik om niet verder te volgen. Ik heb niets met blaaskaken. Op Twitter schreef ik nog: niets te wensen en toch niet gelukkig, en nog niet genoeg. Geld is macht.
Wat een geluk dat ik niet om geld geef.
Namasté, Sonja
